Niemal dokładnie tydzień po sięgnięciu po awans do Serie A, radość kibiców została zakłócona przez smutną wiadomość. 27 maja 2018, podczas obchodów świętowania historycznego, potrójnego awansu, kapitan i legenda klubu - Alessandro Lucarelli ogłosił zakończenie piłkarskiej kariery. By uhonorować swojego bohatera, który na Stadio Tardini występował przez 10 lat, klub natychmiast zastrzegł koszulkę z numerem "6", w której od tej pory już nikt więcej dla Gialloblu nie zagra.

Radość z powrotu do Serie A oraz letnie przygotowani do sezonu, a co za tym idzie także mercato Parmy zostały bardzo brutalnie zakłócone, zaś wokół klubu pojawiły się ciemne chmury. Wraz z końcem maja prokuratura sportowa wszczęła postępowanie w sprawie wiadomości tekstowych, jakie za pośrednictwem aplikacji WhatApp, Emanuele Calaio oraz Fabio Ceravolo mieli wysyłać do swoich kolegów ze Spezi, przed ostatnim meczem sezonu. Wyniku postępowania przygotowawczego, które trwało ponad tydzień, prokuratura postanowiła wykluczyć z dochodzenia Ceravolo, z kolei w stosunku do Calaio oraz, ku zdziwieniu wielu, także Parmy postanowiła wytoczyć zarzuty i skierować sprawę do sądu sportowego. Napastnik Gialloblu został oskarżony o naruszenie Art. 7 punkt 1 i 2 kodeksu sportowego, w postaci próby wpłynięcia na końcowy wynik spotkania, z kolei Parmę oskarżono o tak zwaną obiektywną odpowiedzialność za zachowanie swojego piłkarza na mocy Art. 7 punkt 2 i 4 kodeksu sportowego. W praktyce oznaczało to, iż Parmie grozić może nawet karna relegacja do Serie B. Kilka dni później do mediów wpłynęła treść wiadomości tekstowych jakie Calaio pisał do Filippo De Cola ze Spezi, co wprawiło opinię publiczną w szok, zaś całą sprawę uczyniło jeszcze bardziej groteskową. Calaio, który dodajmy, korespondował ze swoim kolegom przez cały rok miała napisać: „Ehi pippein (red. Filippo De Col) non rompate il cazzein mi raccomando amico mio", „Dillo anche a claudiein (red. Claudio Terzi)”, „Sopratutto col rapporto che avete con me”; co można by przetłumaczyć jako: „Hej pippein nie połam mi w piątek jaj. Odradzam Ci to mój przyjacielu”, „Możesz ostrzec też claudieina”, „Ze względu na związek, który masz ze mną”. Warto tu zaznaczyć, iż powyższe wiadomości stanowiły całość materiału dowodowego, przeciwko Calaio i Parmie. Nic więc dziwnego, że sam klub podchodził do całej kwestii ze sporym spokojem, w związku z czym to co stało się na pierwszej rozprawie było dla Gialloblu olbrzymim szokiem i niedowierzaniem. 23 lipca 2018 roku, sąd pierwszej instancji po części przychylił się do wniosku prokuratury i wymierzał zawodnikowi oraz zespołowi bardzo srogie kary. Calaio został zawieszony na 2 lata, zaś Parma otrzymała karę 5 ujemnych punktów na starcie sezonu 2018/2019. Gialloblu i Calaio nie złożyli jednak broni i postanowili dochodzić sowich praw w sądzie drugiej instancji i to jak najbardziej im się opłaciło. Apelacja Parmy została rozpatrzona pozytywnie i sąd, w dniu 9 sierpnia, całkowicie anulował karę ujemnych punktów, zamieniając ją na niską grzywnę. Z kolei zawieszenie Calaio zostało zredukowane z 2 lat do pół roku. Wyrok sądu drugiej instancji w pełni usatysfakcjonował Parmę, która mogła w końcu skupić się na kwestiach związanych z przygotowaniem do nowego sezonu. Niestety w wyniku całej sprawy klub poniósł praktycznie nieodwracalne straty natury zarówno marketingowej, jak i ekonomicznej. Afera SMS-owa, bo tak ochrzciły ją media, znacząco wpłynęła takżę na mercato Gialloblu, część operacji została zawieszona część całkowicie zerwana, w związku z czym Parma przystąpiła do rozgrywek w sporym nieładzie i tak naprawdę jej siła była jedną wielką niewiadomą.

Pomimo letnich perturbacji i problemów, które mocno zakłóciły mercato, ostatecznie Parmie udało się sklecić ciekawą ekipę, w której rolę wiodące odgrywali tacy gracze jak Gervinho, Inglese czy Bruno Alves, który z marszu przejął opaskę kapitańską po Alessandro Lucarellim. Mimo wszystko Parma zdecydowanie nie była faworytem wśród bukmacherów i ekspertów, którzy zgodnie skazywali ją na spadek. Głosy te zostały podsycone po pierwszym meczu sezonu - trzeciej rundzie Coppa Italia, w której to Parma przegrała na Stadio Tardini z trzecioligową Pisą 0:1, odpadając tym samym z zmagań o krajowy puchar. Liga była jednak dla ekipy Roberto D'Aversy zupełnie inną historią, zaś prezentowany styl można by skwitować bardzo krótko - pełne nastawienie na kontratak i gra na wynik. Dla Crociatich pierwszy mecz w Serie A, po trzech latach nieobecności, był słodko-gorzki. Przy wypełnionym niemalże po brzegi Stadio Tardini, Parma prowadziła już z Udinese 2:0, by ostatecznie zremisować 2:2 i do samego końca spotkania drżeć o punkt. Później przyszła porażka w bardzo kiepskim stylu ze SPAL oraz kolejna porażka, na własnym obiekcie, z Juventusem, aczkolwiek po meczu, który podopieczni D'Aversy mogli kończyć z podniesionym czołem, bowiem zaprezentowali się oni naprawdę bardzo dobrze, na tle mistrza Włoch. Na swoje pierwsze zwycięstwo w kampanii 2018/2019, Parma czekała do 4 kolejki i wyjazdu do Mediolanu na mecz z Interem, który po golu Dimarco zakończył się jej sensacyjnym zwycięstwem. Crociati poszli za ciosem i na Tardini w starciu z bezpośrednim rywalem w walce o utrzymanie, wygrali 2:0 z Cagliari, zaś bramkę niezwykłej urody zdobył wtedy Gervinho, który przebiegł z piłką prawie całe boisko zanim wpakował ją do siatki. Dobrą serię D'Aversy przerwała klęska w Napoli z Napoli, jednak Parma szybko wróciła na właściwe tory i ponownie dorzuciła do swojego konta dwa zwycięstwa - domowe nad Empoli oraz wyjazdowe na Genoą. Po tryumfie w Genui, Crociati przez trzy kolejki nie potrafili zainkasować 3 oczek, przegrywając z Lazio, Atalantą, a także dość zaskakująco remisując z Frosinone. Niejako w międzyczasie w klubowych kuluarach miało miejsce najważniejsze, z punktu widzenia administracyjnego, wydarzenie w sezonie 2018/2019 - bowiem po nieco ponad roku końca dobiegły rządy prezydenta Lizhanga oraz grupy Desport, których większościowy pakiet udziałów ponownie przejęło Nuovo Inizio. Wszystko z powodu tego, iż działania Chińczyków miały dążyć do szkody klubu. Koniec końców Desport pozostał w Parmie z mniejszościowym pakietem udziałów, zaś funkcję prezydenta klubu objął Pietro Pizzarotti z Nuovo Inizio. Mimo tych zabiegów sprawa nie była w pełni zakończona i praktycznie przez całe rozgrywki trwały przepychanki na linii Nuovo Inizio-Desport, które pragnęło odzyskać władze w zespole. Wracając jednak do kwestii sportowych, po okresie posuchy, Parmie ponownie udało się wrócić do wygrywania i to w wielkim stylu, pokonując na wyjeździe Torino oraz następnie w mini derbach także Sassuolo. Po tym spotkaniu, Parma niespodziewanie znalazła się w strefie europejskich pucharów i niektórzy zaczęli snuć nadzieje na powrót do Europy. Szybko zostało to jednak zweryfikowane, bowiem drużyna D'Aversy dysponująca bardzo ograniczonymi zasobami i do tego nękana licznymi kontuzjami, miała spory problem z utrzymaniem stabilnej formy. Tak więc w kolejnych kolejkach byliśmy świadkami porażek z Milanem i Sampdorią, a także dość niespodziewanych i nieco kompromitujących, domowych remisów z Chievo i Bologną, które wówczas znajdowały się w strefie spadkowej. W ostatnim meczu wyjazdowym pierwszej rudny, Parma ponownie sprawiła sporą niespodziankę ogrywając we Florencji, Fiorentinę 0:1, zaś rok 2018 zamknęła porażka z Romą na Tardini. Ostatecznie jednak po pierwszej rundzie Parma, miała na koncie 25 punktów, zajmowała miejsce w pierwszej 10 i była przez wszystkich określana mianem rewelacji rozgrywek. Niestety z wielu powodów rok 2019 nie był już tak okazały, zaś nad zespołem zaczęły gromadzić się czarne chmury. Wszystko rozpoczęło się jednak bardzo dobrze, od wyjazdowej wygranej na Udinese. Następnie Parma gościła na własnym obiekcie SPAL i śmiało można powiedzieć, że był to prawdziwy początek kłopotów drużyny D'Aversy. Przez 70 minut meczu, Crociati mieli pełną kontrolę nad wydarzeniami na murawie, prowadzili 2:0, mieli kilka znakomitych szans na podwyższenie wyniku i wtedy z niewyjaśnionych przyczyn nagle coś pękło, SPAL wyrównało wynik rywalizacji, a w samej końcówce zdobyło też zwycięskiego gola, pozostawiając Parmę z niczym. Mecz ten zostawił w psychice graczy Parmy wyraźny ślad, który jednak nie od razu dał o sobie znać, bowiem już w następnej kolejce podopieczni D'Aversy byli w stanie rozegrać jeden ze swoich najlepszych meczów w sezonie - na Allianz Stadium przeciwko Juventusowi. Skazywana na porażkę Parma, przegrywała już z liderem tabeli 3:1, by w ostatniej minucie za sprawą fenomenalnego Gervinho doprowadzić do remisu 3:3, czym udało się wprawić w zachwyt całą piłkarską Italię. Tego niewątpliwego sukcesu, bowiem wówczas mało kto był w stanie odbierać punkty Juventusowi, Parma nie potrafiła jednak przekuć w coś więcej, pogrążając się w marazmie, którego odzwierciedleniem były trzy porażki z rzędu z Interem, Cagliari i Napoli. Następnie przyszedł szalony mecz wyjazdowy z Empoli, w którym Parma trzykrotnie wychodziła na prowadzenie i trzykrotnie je traciła i ostatecznie do domu wróciła z punktem po remisie 3:3. Klub powoli osuwał się w tabeli, zaś kibice z coraz większym niepokojem patrzyli na strefę spadkową. Na szczęście w porę przyszło opamiętanie w postaci, drugiego zwycięstwa w rundzie rewanżowej, w starciu z Genoą. Ponownie jednak okazał się to być tylko mały epizod, zaś w kolejnych starciach na Parmę spadły kolejne cięgi - fatalny mecz w Rzymie z Lazio przegrany 4:1, bolesna porażka domowa z Atalantą 3:1 oraz prawdziwa kompromitacja w Frosinone, gdzie w kuriozalnych okolicznościach Crociati stracili gole na 3:2 w 103 minucie meczu. Krótko mówiąc sytuacja Parmy była bardzo nieciekawa, drużyna D'Aversy grała źle, nieciekawie, nieskutecznie, a do tego nonstop musiała radzić sobie bez swoich największych liderów. W pewien sposób drużynie udało się odzyskać rezon i w miarę ustabilizować sytuację, czego efektem było 5 remisów z rzędu - z Torino, Sassuolo, Milanem, Chievo oraz Sampdorią po niesamowitym powrocie Crociatich z wyniku 1:3 na 3:3.  Te wyniki sprawiły, iż do kibiców powrócił swojego rodzaju entuzjazm, zaś utrzymanie ponownie było na wyciącnięcie ręki. Do zagwarantowania ligowego bytu na trzy kolejki przed końcem rozgrywek, Parmie wystarczyła wygrana w wielkich derbach regionu z Bologną, które jednak okazały się jedną wielką katastrofą. Ekipa D'Aversy praktycznie nie istniała na boisku, zaś wynik 4:1 dla Rossoblu mówi tu chyba wszystko. Po tej klęsce na głowę D'Aversy i jego piłkarzy ponownie posypały się gromy, jednak Parma ponownie pokazała, że co jak co aleposiada niezwykle silny charakter, czego upust dała 19 maja w domowym meczu z Fiorentiną. Po niezwykle zaciętym spotkaniu, którego wynik balansował na krawędzi, Crociati zwyciężyli ostatecznie 1:0, dopełniając tym samym cel sezonu i pieczętując utrzymanie w Serie A. Wynik ten sprawił, iż na ostatni mecz mistrzostw - wyjazd do Rzymu na konfrontacje z Romą, Parma jechała bez żadnej presjii i to było widać zarówno w jej poczynaniach jak i wystawionym składzie. Dość powiedzieć, że w tym meczu swój debiut w Serie A zaliczyła trójka piłkarzy - Frattali, Dezi oraz Diakhate. Mimo to gra prezentowana przez Parmę naprawdę mogła się podobać, jednak ostatecznie nie zepsuła ona święta rzymian w postaci pożegnania Daniele De Rossiego i przegrała 2:1. Ostatecznie Parma zakońcczyła rozgrywki ligowe 2018/2019 na 14 pozycji, którą należy traktować jako spore osiągnięcie. Zespół mimo nie najwyższego potencjału kadrowego, w pełni zrealizował postawiony przed nim cel - zapewnił sobie ligowy byt, dostarczając przy tym swoim kibicom kilku naprawdę pięknych chwil. Misja została wykonana i można było zacząć, w spokoju snuć plany na kolejną kampanię, w najwyższej klasie rozgrywkowej.

Sezon 2019/2020 przejdzie do historii jako jeden z najdziwniejszych w historii futbolu. Przed przystąpieniem do rozgrywek Parma postanowiła drastycznie zmienić swoją strategię transferową, względem tego co oglądaliśmy rok wcześniej. W celu zapewnienia ciągłości, władze klubu na czele z dyrektorem sportowym Daniele Faggiano podjęły decyzje o dość znacznych inwestycjach, zaś ulubionym typem transferu stało się wypożyczenie z obowiązkiem wykupu. Na takiej zasadzie na Tardini przybyli tacy gracze jak Luigi Sepe, Alberto Grassi, Yann Karamoh, Andreas Cornelius, Giuseppe Pezzella, Hernani czy też Roberto Inglese. W następstwie tych ruchów klub po zakończeniu rozgrywek był zobligowany do wydania, wręcz astronomicznej jak na jego warunki, kwoty ponad 60 mln euro (w tym 21 mln za samego Inglese). Do Parmy przybył też, na mocy zwykłego wypożyczenia bez opcji wykupu, przybył też wówczas kompletnie anonimowy 19-latek - Dejan Kulusevski, który całkowicie niespodziewanie stał się największą gwiazdą zespołu. Start ligi był dla podopiecznych Roberto D'Aversy swoistym rollercoasterem i definicją gry w kratkę. Na inauguracje Crociati, po niezłym meczu, ulegli obrońcy tytułu - Juventusowi 0:1, następnie przy sporym udziale Kulusevskiego (który zaliczył dwie asysty) rozbili na wyjeździe Udinese 3:1, by następnie zaliczyć dwie bolesne porażki z Cagliari oraz Lazio. Na tym etapie zmagań atmosfera wokół zespołu nie była najlepsza, tradycyjnie już zaczęły pojawiać się pierwsze głosy mówiące o możliwej dymisji trenera. Wtedy jednak na przestrzeni 4 dni, Crociati zagrali dwa znakomite spotkania, w których pokonali Sassuolo oraz Torino. Wyglądało nawet na to, że zwycięska seria będzie kontynuowana, bowiem kolejny mecz Parma miała rozegrać z już wówczas jedną z najgoszych ekip Serie A - SPAL. Niestety ekipa D'Aversy zagrała jedno z gorszych spotkań w sezonie i ostatecznie poniosła porażkę. Był to również moment przerwy na reprezentacje, po której Crociati dali prawdziwy koncert. W rozgrywanym pod koniec października, domowym meczu z Genoą, Parma dosłownie rozniosła rywala w pył wygrywając 5:1, notując tym samym jedno z największych zwycięstw od lat. W tamtym spotkaniu błyszczał Andreas Cornelius, który wchodząc z ławki rezerwowych (zastępując poważnie kontuzjowanego Inglese) ustrzelił hattricka. Następnie Parma znowu zaczęła grać w kartkę, co w dużej mierze spowodowane było olbrzymią liczbą kontuzji (w niektórych spotkaniach D'Aversa miał do dyspozycji ledwie 14-15 piłkarzy). Mimo to ekipa D'Aversy dość zaskakująco potrafiła zremisować wyjazdowe mecze z Interem czy Fiorentiną, jednak kosztem domowej porażki z beniaminkiem z Hellasu. Na początku listopada odbył się mecz, który śmiało można uznać jako jeden z kamieni węgielnych sezonu Parmy. Crociati na Stadio Tardini po znakomitym spotkaniu pokonali 2:0 Romę, czyli klub który zwykle uchodzi za ich nemezis. Następnie przyszły dość pechowo zremisowane derby z Bologną, która remis 2:2 uratowała w 97 minucie oraz domowa porażka z Milanem. W dalszej kolejności Parma ponownie zaliczyła serię dwóch zwycięstw z rzędu, pokonując na wyjeździe Sampdorię oraz Napoli. Niestety znowu podopiecznym D'Aversy nie udało się dołożyć trzeciego tryumfu bowiem jedynie zremisowali oni, na własnym stadionie, ze słabiutką Brescią. I tak dotarliśmy do początku roku 2020, który rozpoczął się dla Parmy w najgorszy możliwy sposób - wyjazdowego lania od Atalanty 5:0. Na szczęście Crociati szybko się otrząsnęli i na zakończenie pierwszej rundy ograli Lecce. Tak więc Parma zakończyła pierwszą część sezonu na wysokim miejscu w górnej części tabeli zaś wielu kibiców zaczęło powoli snuć plany sięgające nawet powrotu do europejskich pucharów. Rundę rewanżową Parma rozpoczęła podobnie jak rundę jesienną - od porażki z Juventusem i zwycięstwa nad Udinese. Później przyszedł, wyszarpany w ostatnich minutach, remis z Cagliari, porażka z Lazio oraz wyjazdowa wygrana z Sassuolo, w której gola na wagę 3 punktów zdobył Gervinho. Co ważne dla Iworyjczyka był to pierwszy mecz po odcierpieniu kary zawieszenia, jaką nałożył na niego klub, za zachowanie z zimowego mercato w trakcie którego skrzydłowy próbował wymusić transfer do Al Sadd (który ostatecznie wysypał się na ostatniej prostej) nie przychodząc na treningi. Niejako w międzyczasie w Parmie doszło również do ważnych zmian wewnętrznych - w postaci wyrzucenia ze struktur zarządzania klubem Jang Lizhanga i jego grupy Desport. Oficjalnym powodem takiego rozwiązania, było nie włączenie się Chińczyków do, uchwalonego na grudniowym posiedzeniu zarządu, podwyższenia kapitału zakładowego. W konsekwencji tych wydarzeń 99% udziałów Parmy było w tym momencie w posiadaniu grupy Nuovo Inizio. I tak powoli dochodzimy do zdarzenia absolutnie kluczowego z punktu widzenia całego sezonu. W okolicach końcówki lutego do Europy, z Azji dotarł wirus Covid-19, zaś jednym z jego pierwszych, głównych ognisk stała się północ Włoch. Z uwagi na zagrożenie epidemiologiczne odwołano, między innymi, mecz Parmy z Torino, zaś pod znakiem zapytania stanęła przyszłość całych rozgrywek. Władze ligi postanowiły jednak nie podejmować żadnych radykalnych korków i następna kolejka, w której Parma, na Tardini mierzyła się ze SPAL miała odbyć się w pełni normalnie. Konfrontacja ze SPAL i to wszystko co działo się wokół niej można podsumować dość krótko - jedna wielka komedia. Na 5 minut przed rozpoczęciem spotkania włoski minister sportu apelował o przerwanie rozgrywek, podobnie jak Włoski Związek Piłkarzy (AIC). Zawodnicy Parmy oraz SPAL, którzy już szykowali się do wyjścia na murawę zostali wycofani do szatni i wydawało się, że mecz zostanie odwołany. Następnie działy się różne dziwne wydarzenie, jednak efekt końcowy był taki, że gracze niejako przymuszeni musieli mecz rozegrać. Spotkanie prowadzone w atmosferze strachu i skandalu, zakończyło się zwycięstwem SPAL 1:0, jednak nikt nie brał tego wyniku specjalnie serio, zwłaszcza po tym co stało się kilka dni później, kiedy to włoski rząd podjął decyzję o zawieszeniu wszystkich rozgrywek sportowych. "Lockdown" trwał ponad 3 miesiące, zaś w trakcie tego okresu byli zamknięci w domach i nie mogli regularnie trenować, zaś w mediach pojawiały się najróżniejsze scenariusze dotyczące samych mistrzostw od definitywnego zawieszania po dokończenie ich w formie play-off. Ostatecznie jednak podjęto decyzję, że rozgrywki zostaną dokończone na normalnych zasadach. Ustalono nowy terminarz, wedle którego mecze były rozgrywane co 3 dni oraz rygorystyczny protokół bezpieczeństwa. Naturalną rzeczą było również to, iż wszystkie spotkania toczyły się bez udziału publiczności. Te niezwykłe i co tu dużo mówić dziwne okoliczności, sprawiły, iż rozgrywki stały się niejako loterią, która dla samej Parmy okazała się średnio szczęśliwa. Wprawdzie ekipa D'Aversyrozpoczęła restart mistrzostw w dobrym stylu od remisu z Torino oraz wygranej 4:1 z Genoą, gdzie kolejnego hattricka strzelił Cornelius, jednak później było już gorzej. Na skutek nieubłaganego ubytku sił (spowodowanego intensywnym kalendarzem), a także licznych błędów sędziowskich, Crociati przegrali 4 kolejne mecze ze Interem, Hellasem, Fiorentiną oraz Romą, definitywnie tracąc szanse na europejskie puchary. Co więcej Parma była też dosłownie o krok od piątej z rzędu porażki, bowiem w derbach regionu do 92 minuty przegrywała z Bologną 0:2, jednak wtedy zdarzył się prawdziwy cud i za sprawą goli Kurtica oraz Inglese udało się uratować remis. Następnie jednak przyszły kolejne dwie bolesne porażki z Milanem oraz Sampdorią (Parma wygrywała z Dorią 2:0 by przegrać 2:3). W ostatnich czterech meczach sezonu, Crociati zdołali jednak wstać z kolan odnosząc trzy tryumfy - z Napoli, Brescią oraz Lecce, i tylko jedną porażkę z Atalantą. Tym samym ekipa D'Aversy skończyła mistrzostwa na, i tak bardzo wysokim, 11 miejscu. Jej najlepszym strzelcem został Andreas Cornelius z dorobkiem 12 trafień, który wyprzedził Dejana Kuluseavskiego, mającego na koncie 10 trafień i 8 asyst. Mimo tego, iż na pewnym etapie apetyty były znacznie większe, można śmiało powiedzieć, że przeciągnięta aż do początku sierpnia kampania 2019/2020 była dla Parmy sukcesem.

Kilka dni po zakończeniu sezonu, środowiskiem Parmy strząsnęła zaskakująca wiadomość. Po ponad 3 latach z klubem postanowił pożegnać się dyrektor sportowy - Daniele Faggiano, który był jednym z głównych architektów ostatnich sportowych sukcesów - awansu z Lega Pro do Serie A oraz dwukrotny utrzymania się w elicie. Faggiano przeniósł się do Genoi, zaś swoją decyzję tłumaczył zakończeniem cyklu i wyczerpaniem się jego projektu na budowę Parmy. Na Tardini jego miejsce zajął Marcello Carli, przed którym klub postawił niezwykle trudne zadanie w postaci drastycznej przebudowy zespołu, ze szczególnym naciskiem na znaczne odmłodzenie kadry. Nie minęło kilkanaście dni, a kibiców czekała kolejna bolesna wiadomość dotycząca odejścia fundamentalnej postaci z ostatnich lat - trenera Roberto D'Aversy. Szczegóły i motywy stojące za odejściem zasłużonego szkoleniowca Crociatich, który wraz z zespołem sięgnął po dwa awanse oraz dwukrotnie utrzymał go w Serie A, nie są do końca znane, jednak zgodnie z oficjalną linią klubuy, była to decyzja podjęta przez nowego dyrektora sportowego - Marcello Carliego. W miejsce Roberto D'Aversy, w klubie pojawił się Fabio Liverani, który otrzymał od kierownictwa jedna, zasadniczą misję - utrzymanie w Serie A.

Tuż przed startem nowego sezonu - 18 września 2020 roku, w Parmie zaszły zmiane, które można określić mianemkońca pewnej ery. Po trwających kilka miesięcy negocjacjach, grupa Nuovo Inizio zdecydowała się sprzedać 90% swoich udziałów amerykańskiemu Krause Group - firmie działającej w wielu branżach, między innymi handlu detalicznym, handlu dobrami luksusowymi, logistyce, nieruchomościach oraz branży hotelowej. Wedle różnych szacunków, operacja przejęcia Parmy przez rodzinę Krause miała zamknąć się w kwocie około 100 mln euro. Na skutek tej zmiany, funkcję prezydenta klubu, przejął Kyle Krause.

Sezon 2020/2021 był dla Parmy niczym z najgorszego koszmaru. Na przestrzeni całej kampanii praktycznie nic nie szło po myśli Crociatich, którzy zaliczyli jedne z najgorszych rozgrywek w swojej historii, bijąc wiele, niechlubnych klubowych rekordów jak chociażby te dotyczące największej liczby straconych goli w historii gry w Serie A, największej liczby spotkań bez zwycięstwa w Serie A, największej liczby porażek z rzędu w Serie A, czy też najmniejszej liczby zwycięstw w pojedynczym sezonie w całej klubowej historii. Na taki stan rzeczy złożyło się bardzo wiele czynników - liczne zmiany w klubowych strukturach kierowniczych, które mocno opóźniły mercato, w wyniku czego piłkarzy sprowadzano na ostatni moment, brak okresu przygotowawczego, źle zbilansowana kadra z dużą liczbą piłkarzy niedoświadczonych w Serie A, czy w końcu olbrzymia liczba ponad 80 kontuzji odniesionych przez piłkarzy w trakcie rozgrywek. Pierwsza faza sezonu nie zwiastowała tak wielkiej tragedii. Wprawdzie zespół od samego początku miał olbrzymie problemy z adaptacją do nowego stylu zaproponowanego przez Fabio Liveraniego jednak mimo to był w stanie w miarę regularnie punktować i trzymać się w środkowych rejonach tabeli. Po dwóch słabych meczach na start, z Napoli i Bologną, które zaowocowały dwoma porażkami, Crociati w trzecim spotkaniu wygrali z Hellasem. Następnie nastąpiła seria gier, w których ekipa Liveraniego prezentowała się w kratkę - dość pechowa porażka z Udinese, remis po dreszczowcu ze Sepzią, niespodziewany remis w wyjazdowym meczu z Interem, w którym pomimo tego że Parma wygrywała już 2:0 ostatecznie skończyła na 2:2, remis z Fiorentiną, porażka z Romą oraz w końcu drugi w tym sezonie tryumf, przy okazji delegacji do Genoi. W następnej kolejności przyszły trzy remisy z rzędu - przeciwko Benevento, przeciwko Milanowi (mecz miał niemal identyczny przebieg co wcześniejsza konfrontacja z Interem) oraz z Cagliari, przeciwko któremu na Tardini, Parma zagrała chyba najlepszy, od strony czysto technicznej, mecz za kadencji Liveraniego. Wydawało się, że szkoleniowiec w końcu odnalazł właściwe ustawienie oraz plan na grę, i od tej pory wszystko będzie szło tylko lepiej. Niestety rzeczywistość okazała się bardzo brutalna, a Parma nagle jakby kompletnie przestała grać w piłkę odnosząc cztery, upokarzające porażki z rzędu przeciwko Juventusowi, Crotone, Torino oraz Atalancie. Ta seria kosztowała Crociatich nie tylko wejście do strefy spadkowej, ale także poasdę Liveraniego, którego miejsce zajął będący wciąż na kontrakcie w klubie Roberto D'Aversa. Druga przygoda szkoleniowca urodzonego w Stuttgarcie, z ekipą Crociatich była pełna paradoksów i niewytłumaczalnych zdarzeń. Wprawdzie od jego powrotu sam zespół zaczął funkcjonować znacznie lepiej, gra była bardziej poukładana i zaczynała się zazębiać, jednak punktów jak na złość nie było. Pierwszy mecz po powrocie D'Aversy zaowocował porażką z Lazio, zaś następnie nastąpiło spotkanie, które wielu określa mianem przełomowego w sezonie. Parma pojechała do faworyzowanego Sassuolo gdzie rozgrywając naprawdę bardzo dobre spotkanie do 95 minuty prowadzała 1:0, jednak w ostatniej minucie meczu to prowadzenie utraciła. Ten scenariusz stał się później elementem rozpoznawczym i swoistą zmorą podopiecznych D'Aversy. Po remisie z Sassuolo, przyszła kolejna seria porażek z Sampdorią, Napoli, Bologną oraz Hellasem, przedzielona jeszcze odpadnięciem w 1/8 Coppa Italia z Lazio. Następnie Crociati popisali się całą serią wręcz niewytłumaczalnych spotkań. Zaczęło się od starcia w 23 kolejce z Udinese. Parma prowadziła na Tardini 2:0, w pełni kontrolowała przebieg spotkania, po to by w ostatnich minutach wszystko stracić i zremisować 2:2. Identyczny przebieg miał kolejny ligowy mecz ze Spezią. Później Crociati planowo ulegli Interowi, by dać kolejny popis nieudolności w wyjazdowym starciu z Fiorentiną. Po szalonym i żywym spotkaniu, podopieczni D'Aversy w 93 minucie spotkania wyszli na prowadzenie 3:2, po to by dwie minuty później za sprawą samobójczego trafienia autorstwa Iacoponiego zremisować 3:3. Reakcja na ten wynik była najlepsza z możliwych bowiem, po rozegraniu absolutnie najlepszego meczu w sezonie, ograli na własnym boisku Romę 2:0, wlewając tym samym nadzieję na utrzymanie w serca kibiców. Cóż jednak z tego skoro, w kolejnych spotkaniach, podopieczni D'Aversy tę nadzieję systematycznie gasili. Wpierw porażka z Genoą, później remis z Benevento i kolejna porażka tyle, że z Milanem. Tym samym w 31 kolejce Parmę czekał mecz o życie, z również walczącym o utrzymanie Cagliari. Spotkanie to było idealnym podsumowaniem całego sezonu Parmy. Crociati przez większość meczu byli stroną przeważającą, dwukrotnie wychodzili na dwubramkowe prowadzenie - 2:0 oraz 3:1, w 92 minucie spotkania ekipa D'Aversy prowadziła jeszcze 3:2, po to by ostatecznie przegrać 3:4. Po tej porażce wszelka wiara i nadzieja na uratowanie rozgrywek prysła, zaś zespół zaczął gasnąć w oczach. Do końca rozgrywek Crociati odnotowali już tylko same porażki, zaś za sprawą wyjazdowej przegranej z Torino w 34 kolejce ich relegacja do Serie B stała się faktem. Do tego wszystkiego punktować zaczeło Crotone, które "skradło" Parmie przedostatnie miejsce w tabeli, czyniąc tym samym Crociatich najgorszą ekipą sezonu. Kończący rozgrywki mecz z Sampdorią, przegrany 3:0, był dla Parmy 9 klęską z rzędu, za sprawą czego Crociati wyrównali najgorsze pod tym względem osiągnięcie w historii Serie A, którym do tej pory popisały się cztery klubu: Triestina, Padova, Palermo oraz Udinese. Tym samym sezon 2020/2021 Parma zakończyła na 20 miejscu w tabeli, z dorobkiem 20 punktów. Warto w tym miejscu odnotować, że Crociati, w spotkaniach w których byli na prowadzeniu stracili łącznie 17 punktów (10 w meczach w których prowadzili różnicą dwóch goli), które wystarczyłyby do utrzymania. To właśnie ta statystyka jest tą najboleśniejszą wiążącą się z tą upokarzającą kampanią. Krótko po zakończeniu sezonu, w klubie zaszły zaszły zmiany strukturalne, które zaowocowały zwolnieniem dyrektora sportowego - Marcello Carliego oraz trenera - Roberto D'Aversy.

Poprzednia strona