(StadioTardini.it - Luca Russo) - Zdawało się, że Parma sięgnęła dna przy okazji domowej porażki z Cremonese. Tymczasem jednak Crociati wzięli w ręce łopatę i zaczęli kopać jeszcze głębiej i tak otrzymaliśmy kolejne rozczarowanie w meczu z Ternaną.

Ternaną uchodzącą za jedną ze słabszych drużyn na poziomie Serie B. W istocie ekipa z Umbrii jest beniaminkiem, którego w normalnych okolicznościach, rzadko byłoby stać na grę w ten sposób, ze spadkowiczem z Serie A, aspirującym do natychmiastowego awansu. Jest to tym bardziej dziwne jeśli spojrzymy na dotychczasowy bilans Ternany, która w czterech wcześniejszych spotkaniach zaliczyła trzy porażki i remis, strzelając przy tym cztery gole i tracąc dziesięć. Ta sama ekipa w starciu z Parmą odniosła wręcz rutynowy sukces, zaś Crociati byli niemalże miniaturką siebie z niedzielnego "spektaklu" Cremonese.

Była to zwykła Parma, ze zwykłymi defektami, ujawnionymi już przy okazji kilku poprzednich spotkań. Przede wszystkim fazą defensywy bez ładu i składu. Obrona ta doprowadziła do straty, aż trzech goli, które przy odrobinie większej determinacji i złości były jak najbardziej do uniknięcia. Z ofensywą wcale nie było lepiej, bowiem od pewnego momentu ograniczała się ona, jedynie do długich piłek, z reguły łatwo rozszyfrowywanych przez obrońców rywali lub też indywidualnych prób niektórych graczy. Zawodnicy Parmy byli też niejednokrotnie spóźnieni w ataku, ilekroć piłka wędrowała w boczne sektory gry i nadarzała się okazja do wrzutki, w "16" było praktycznie pusto. W dużej mierze wynikało to ze skomplikowanych ruchów wymaganych przez Maresce, który momentami, jak za pomocą zdalnego pilota dyrygował poczynaniami poszczególnych piłkarzy. Tu rodzi się pytanie, czy nie wypadłoby dać tej grupie nieco więcej swobody i pozwolić zawodnikom wykazać się kreatywnością? (oczywiście zakładając, że ci ją posiadają). Nie ma chyba nawet co tu wspominać o kwestii równowagi w grze, której po prostu nie było.

Finalnie te wszystkie czynniki złożyły się na marny obraz Parmy i w pełni zasłużoną porażkę. Co z tego, że to Crociati posiadali dość znaczą przewagę w zakresie posiadania piłki (58% do 42%), podczas gdy nie wynikało z tego praktycznie nic. To Ternana byłe zespołem konkretniejszym i grającym według jasno określonego planu. Dość wymowna w kontekście Parmy jest też statystyka związana ze spalonymi, która wynosiła 0. Jest to bezpośrednia konsekwencja kiepskiej gry i wolnej wymiany piłki, bez choćby próby zaskoczenia rywali niekonwencjonalnym szybkim zagraniem.

W futbolu Guardioli, którym Maresca mocno się inspiruje atakującym jest przestrzeń. Z kolei w obecnym wydaniu Parmy, tym atakującym jest pustka, która dominuje w obrębie strefy obronnej rywali. Pustka dominuje, również wówczas gdy Parma ma piłkę między swoimi nogami i próbuje wykreować jakąś sytuację. Tę pustkę Maresca stara się wypełnić prostymi założeniami i pomysłami, które mogą być w zasięgu jego piłkarzy, gdyż nie ma się co oszukiwać, że nie pracuje on z Xavim czy Busquetsem, których na podobnym etapie kariery, miał do dyspozycji wspominany Guardiola. Póki co tak czy owak nie przynosi to pożądanych efektów.

Na starcie sezonu, tego typu potknięcia ważą nieco mniej, jednak sytuacja w tabeli i tak powoli zaczyna ciążyć Parmie, która do prowadzącej Pisy traci już 8 punktów, sama zajmując dopiero 12 lokatę. Oczywiście zawsze można pocieszać się wiarą w to, że progres w końcu musi nadejść, zaś obecne problemy są nieodłącznym elementem procesu zmian jaki następuje w zespole. Mimo to, żeby zmazać niekorzystne wrażenie, jakie można odczuwać po starcie kampanii, trzeba działać natychmiastowo i już od następnej kolejki, wrzucić choćby nieco wyższy bieg.

W niedzielę na Tardini zawita Pisa, która na starcie sezonu jest bezbłędna i bezlitosna dla rywali. Dla Parmy to idealna okazja do rehabilitacji, zaś pokonanie lidera, stanowiłoby nie tylko zahamowanie stale rosnących głosów krytyki, ale przede wszystkim wzmocniłoby poczucie własnej wartości całej drużyny, które gdzież między Cremonese,a Ternaną zostało bardzo mocno wypatroszone. Dla Parmy może być to prawdziwy punkt zwrotny.